Οι κύκλοι της ιστορίας, αλλά και το
φαινόμενο της εντροπίας, είναι συνήθεις στην πολιτική μας σκηνή. Και όλα
δείχνουν ότι και πάλι θα έχουμε mutatis-mutandis την επανάληψη ενός πολιτικού
κύκλου, που ήδη έχει σημαδέψει ανεξίτηλα την πολιτική μας ζωή. Μιλώ βεβαίως για
το φαινόμενο Καραμανλή, που είναι άρρηκτα συνυφασμένο με την πολιτική μας
εκπόρευση, την μεγαλουργία, τα βάσανα, τις τύχες και τα οράματα του
ελληνικού λαού. Κάπως έτσι ξεκινούσε την ταλάντωσή του το ιστορικό μας εκκρεμές
δεκαετίες πρίν, όταν ένας φέρελπις και δυναμικός υπουργός Δημοσίων Έργων,
αναλάμβανε έστω και με μιας οριακής δεοντολογίας επιλογή του βασιλέως Παύλου,
την διακυβέρνηση της Ελλάδος και ξεκινούσε την μακρά του πορεία για την ταχεία
ανασυγκρότηση του τόπου και την θεσμική του ολοκλήρωση, σε μια εποχή, όπου οι
έκθεσμες πολιτικές δουλείες του εμφυλίου πολέμου και οι οικονομικές δυσπλασίες
ως θλιβερός απότοκος της γερμανικής κατοχής ελάχιστα περιθώρια άφηναν. Ο
γρανιτένιος Βορειοελαδίτης κόντρα στην αντιδρομή των καιρών τα κατάφερε.
Δρομολόγησε την οικονομική ανοικοδόμηση του τόπου με την ραγδαία αύξηση του
ΑΕΠ, υλοποίησε την εκβιομηχάνιση της Ελλάδος, τον εξηλεκτρισμό, την δημιουργία
οδικού δικτύου και υποδομών και άλλαξε μέσα σε λίγα χρόνια την όψη και την
φυσιογνωμία της Ελλάδος, μεταλλάσσοντάς την στην κυριολεξία απο ένα βαλκάνιο
κράτος, σε μια ανελισσόμενη περιφερειακή δύναμη, δημιουργώντας και τις
προϋποθέσεις της εισδοχής στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Παρόλα όμως αυτά τα
σπουδαία επιτεύγματα, ο Καραμανλής θα δρέψει την απόρριψη του ελληνικού λαού.
Επειδή ήταν αληθινά ασυμβίβαστος στα θέματα εξωτερικής πολιτικής της χώρας,
επειδή ηρνείτο μετ΄ επιτάσεως να ικανοποιεί εξωθεσμικές αξιώσεις του παλατιού
όπως το «προικείον της πριγκιπίσσης», επειδή το γρανιτένιο Μακεδονόπουλο δεν
είχε μάθει να σκύβει το κεφάλι στις πέντε δέκα οικογένειες – όπως είχε αποκαλύψει
στον θείο μου Αδαμάντιο Πεπελάση – που κυβερνούσαν τον τόπο. Τα χρόνια πέρασαν
και ενέσκηψαν στον τόπο πληγές αγιάτρευτες, με αποκορύφωμα την έκθεσμη
απριλιανή εκτροπή. Και τον ιστορικό Ιούλιο του 74, ο ελληνικός λαός καλούσε τον
μεγάλο ηγέτη και πάλι να αναλάβει τα ηνία της χώρας. Να την οδηγήσει αναίμακτα
στην δημοκρατική ομαλότητα, να τις αποκαταστήσει το θρυμματισμένο διεθνές κύρος
και να την εισαγάγει στην κυριολεξία με τις ενορατικές του κινήσεις –
πραγματώντας το μεγαλύτερο επίτευγμα μετά την Συνθήκη των Σεβρών του γίγαντα
Ελευθερίου Βενιζέλου – στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Έτσι εκεινείτο το εκκρεμές
της ιστορίας.
Και αναλογικά,
αντίστοιχα έγιναν με τον Κώστα Καραμανλή το νεότερο. Ανέλαβε την διακυβέρνηση
της χώρας σε μια περίοδο, που ήταν στα πρόθυρα της κοινωνικής και οικονομικής
κατάρρευσης, μετά την ανερμάτιστη πολιτική και τους τριτοκομσμικούς
ερασιτεχνισμούς της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Και κατάφερε ο νεότατος
πρωθυπουργός απο την ανάληψη της πρωθυπουργίας το 2004, με ένα πολυμερές,
ευρυδιάστατο και εμπνευσμένο έργο, να αλλάξει άρδην την όψη και την φυσιογνωμία
της Ελλάδος.Ήτοι να τονώσει το διεθνές κύρος της χώρας και να την καταστήσει
και πάλι αξιοσέβαστη. Να προσδώσει εξωστρεφή προσανατολισμό στην ελληνική
οικονομία και να καταστήσει τους ελληνικούς λιμένες πύλες εισόδου της
Βαλκανικής, καθιστώντας συνακόλουθα την Ελλάδα όχι απλά μια μικρή αγορά 11
εκατομμυρίων καταναλωτών, αλλά το κέντρο μιας μεγάλης περιφερειακής αγοράς που
περιλαμβάνει την Ν.Α. Ευρώπη, τις χώρες του Εύξεινου Πόντου, την Τουρκία και
την Μεσογειακή Λεκάνη και διεθνές ακόμα κέντρο του διαμετακομιστικού εμπορίου. Να
την καταστήσει σοβαρό «παίκτη» στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη με τις
αντίστοιχες ενεργειακές συμφωνίες που συνήψε πρωτίστως με την Ρωσία
–προκαλώντας την οξυτάτη αντίδραση των Αμερικανών – με την Τουρκία για τον
ελληνοτουρκικό αγωγό, αλλά και με την Ιταλία για τον ελληνοιταλικό υποθαλάσσιο
αγωγό. Ακόμα να καταθέσει το για χρόνια υστερούμενο Εθνικό Χωροταξικό
Σχέδιο, που για πρώτη φορά επέτρεψε την αρμονική συνύφανση των οικονομικών
πόρων, του στελεχιακού ανθρώπινου δυναμικού, αλλά και της ξεχασμένης
πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Χωρίς να παραλείψουμε την ρηξικέλευθη
εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που έσπαζε τα χρονίζοντα συνδικαλιστικά αποστήματα
στην παραπαίουσα τριτοβάθμια εκπαίδευσή μας. Πάνω απο όλα όμως ο Κώστας
Γ. Καραμανλής, και έχοντας μια γνήσια λαϊκή ψυχή, ανεξαρτήτως των αστικών του
καταβολών και της επίζηλης επιστημονικής του κατάρτισης ως διδάκτορας του Tufts
της Βοστώνης, στάθηκε δίπλα στη φτωχολογιά και στήριξε πολυδύναμα και δραστικά
τις ασθενέστερες εισοδηματικές μας τάξεις. Αύξησε την σύνταξη του ΟΓΑ το
2007 στα 280 ευρω και το 2008 στα 330. Το ίδιο με το ΕΚΑΣ στα 195 ευρώ και το
2008 στα 230. Αύξησε το επίδομα ανεργίας στα 367 ευρώ το 2007 και το 2008 στα
404. Καθιέρωσε επίδομα 2000 ευρώ στη μητέρα που αποκτά τρίτο παιδί και απάλλαξε
ακόμα τις πολύτεκνες μητέρες απο το φόρο στο επίδομα που λαμβάνουν απο το
κράτος. Αυτός είναι ο πραγματικός λαοπρόβλητος ηγέτης Κώστας
Καραμανλής, που όπως και ο θείος του στήριξαν με όλη τους την πολιτική τους
ικμάδα την φτωχολογιά. Όμως η σθεναρή του στάση στο Βουκουρέστι με το
βέτο μπλοκαρίσματος των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, όπως και οι ενεργειακές συμφωνίες που
συνήψε δεν ήταν αρεστές στην υπερδύναμη και κτυπήθηκε ανηλεώς. Ολα τούτα
γονιμοποιημένα με τις εξωθεσμικές και ηθικά διαβλητές συμπεριφορές συνεργατών
του – όταν ο ίδιος συνετά και με φρόνηση, ποτέ δεν προκάλεσε με φιέστες στα
αιγαιοπελαγίτικα νησιά, διάγοντας σεμνά με την ευπρεπή Νατάσα και τα δίδυμα στη
λαϊκή Ραφήνα – επέφεραν την πολιτική του απόρριψη. Όμως στις δύσκολες
τούτες ώρες που διάγει ο τόπος, ο ελληνικός λαός ξαναστρέφει σιγά σιγά τα
μάτια, στον άξιο τιμονιέρη Κώστα Καραμανλή, που του χάρισε ηθικό κύρος,
κοινωνική ασφάλεια και τόνωσε την διεθνή εικόνα της πατρίδας στο εξωτερικό. Ο
Κώστας Καραμανλής παρακολουθεί με αγωνία και ηθική ευαισθησία τις μαρτυρικές
τούτες μέρες του ελληνικού λαού και είναι βέβαιον ότι θα επανακάμψει. Το
υπαγορεύουν οι νόρμες της ιστορίας και το πολιτικό μας εκκρεμές.
