Συγκίνηση

Συγκινήθηκα!


Μετά από πολύ καιρό, συνέβη και αυτό και μάλιστα με κάποια ένταση, η οποία με έκανε να ριγήσω λιγουλάκι...
Καθισμένη στο πεζουλάκι, ακριβώς δίπλα στην θάλασσα, βλέποντας άπλετο Αιγαίο με το δροσερό αεράκι να με φυσάει στο πρόσωπο.....υπέροχα!!!
Ανάμεσα σε 5 άντρες, μόνη, χωρίς κοινά σημεία επαφής είτε μιλάνε για κυβισμούς, είτε για γκολ και φάουλ ή μουνάρες τραγουδίστριες, προσφάτως χωρισμένη και απογοητευμένη από έναν από αυτούς...
Και όμως.....συγκινήθηκα...μαζί τους. Με τις σχέσεις μεταξύ τους, την άνεση στην επικοινωνίας τους, καθαρά μάτια με καθαρούς σκοπούς, αθώα πειράγματα με πολύ χαβαλέ, φάπες και σπρωξιές χωρίς κακία, που σε βάθος, προδίδουν ακόμα και ίχνη στοργής....Κι αυτό, σε κάθε ηλικία...20φεύγα, 30φεύγα, πάντα φεύγα.
Συνειδητοποίησα, εκείνη την στιγμή, σ'εκείνο το σημείο, πόσο διαφέρουμε μεταξύ μας τα δύο φύλα και βασικότερα...γιατί.
Πόσο πιο ρομαντικές θέλουμε να δείχνουμε και δεν είμαστε, γιατί αναλώνουμε απίστευτη ενέργεια να κερδίσουμε μια "μεγάλη" αγάπη και στα δύσκολα την τελειώνουμε με ακόμα μεγαλύτερη ευκολία...
Πόσο πιο αδύναμες θέλουμε να δείχνουμε και δεν είμαστε, γιατί ότι βάλει το πεισματάρικο μυαλουδάκι μας, το καταφέρνουμε, πάσει θυσία και αγιάζοντας κάθε μέσο...
Πόσο πιο ευαίσθητες θέλουμε να δείχνουμε και δεν είμαστε, γιατί δεν δίνουμε αν δεν πάρουμε, και πολύ εύκολα παίρνουμε χωρίς να δώσουμε...(και χωρίς τύψεις, έτσι....στεγνά)
Πόσο λογικές και πρακτικές θέλουμε να δείχνουμε και δεν είμαστε, όταν εξηγούμε με μεγάλη βαρύτητα, πόση σημασία έχει, η σειρά με την οποία τακτοποιούμε τα ρούχα μας στις ασφυκτικά γεμάτες ντουλάπες μας, οι οποίες παρ'όλαυτα, ποτέ δεν έχουν αρκετά ρούχα να μας ντύσουν όταν αποφασίσουμε να κυκλοφορήσουμε...
Πόσο καλλιεργημένες θέλουμε να δείχνουμε και δεν είμαστε, όταν φροντίζουμε να γνωρίζουμε με απόλυτη ακρίβεια ποιόν πηδάει η εκάστοτε εθνική μας Star ή η Κα Σούλα η ψιλικατζού και με πόσους ψήφους διαφορά κέρδισε ο Γιάννης τον Κώστα στο τελευταίο Fame Story...
Πόσο πιο αληθινές θέλουμε να δείχνουμε και δεν είμαστε, όταν αγκαλιάζουμε στοργικά μια φίλη που μόλις χώρισε, σκεπτόμενες ότι η γκρίνια της είναι αφόρητη και το λάκισμα του λεγάμενου απολύτως δικαιολογημένο....


Σε αντίθεση με τους άντρες

που λένε όχι και εννοούν όχι
που όταν αγαπάνε, αγαπάνε για πάντα
που δεν συγχέουν την καύλα με τον έρωτα
που όταν πονάνε, πονάνε αληθινά κι ας μην το δείχνουν
που είναι παιδιά και δεν φοβούνται να το παραδεχτούν
που είναι πάντα ειλικρινείς και σπάνια κακοήθεις
που λένε αυτό που σκέφτονται και δεν σκέφτονται αυτό που λένε
που ζηλεύουν από αγάπη και όχι από ανασφάλεια
που λένε φίλοι και εννοούν για πάντα και ότι και να γίνει
που ενίοτε γίνονται και γελοίοι αλλά...γουστάρουν

Συγκινήθηκα λοιπόν και παραλίγο να κλάψω...Τους ζήλεψα....την ανεμελιά τους....την απλότητά τους....αυτόν τον τετραγωνισμένο τρόπο σκέψης τους.

Γυναίκες.....ξυπνήστε λοιπόν! Για τις ορμονικές μας διαταραχές...."φταίει" η μανούλα Φύση και μόνο Εκείνη. Τα παραπονά σας λοιπόν....στην Διεύθυνση. Δεν σας φταίει όλος ο κόσμος γύρω σας και πόσο μάλλον ο δικός σου ο οποίος είμαι σίγουρη....μετά από τόσα καψόνια που του έχεις κάνει....Ζει για να σε υπηρετεί! (και αλίμονο του αν κάνει κι αλλιώς, ε?)
Οπότε, μην κρύβεσαι πίσω από την γυναικεία πουτανιά σου.....I've been there, done that...και έχουν δίκιο και μάλιστα σε πολλά. Με λίγα λόγια....and this might come as a shock to you αλλά μερικές φορές, είμαστε απλά μαλακισμένες!

Υ.Σ.: Και κορίτσια....θα σας στενοχωρήσω γιατί..., ΝΑΙ το ποδόσφαιρο ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΧΟΜΠΙ, όπως και οι μηχανές και τα αυτοκίνητα.....και γιατί όχι...και οι γκόμενες (έτσι όπως γίναμε....)

copy απο: http://lovedrugged.blogspot.com/